สิ่งที่มีค่ามากที่สุดของคนเรา

ข้อมูลเบื้องต้น

  คนเรา หากไม่สูญเสียหรือไกลห่างสิ่งที่มีค่าที่สุด

  ก็ยากที่จะตระหนักเห็นความสำคัญ...

เนื้อเรื่อง

  ชีวิตคนเรานั้นไม่ยาวนัก สักวันหนึ่งเราก็ต้องจากโลกใบนี้ไป หากยังมีชีวิตอยู่ ก็ควรจะคิดใช้มันอย่างคุ้มค่าและรอบคอบที่สุด…

  ชายคนหนึ่ง เป็นเพียงชาวนาบ้านนอก เดินทางมายังกรุงเทพมหานคร เพื่อหางานทำ งานในเมืองที่เขาว่ากันว่า สามารถได้กำไรโดยใช้เพียงแรงงาน ไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไรมากมาย ไม่เหนื่อยเหมือนการทำนาในชนบท ที่ต้องเสียทั้งค่าเมล็ดพันธุ์พืช การดูแลไม่ให้เหล่าสัตว์หรือวัชพืชมาทำลายผลผลิตที่เขาลงทุนลงแรง บางครั้งก็ขาดทุน บางครั้งก็ได้กำไร...

  เขายอมจากครอบครัว ยอมทิ้งญาติพี่น้อง เพื่อนผอง พ่อแม่ เพื่อมาทำงานที่คิดว่าดีกว่าในเมืองใหญ่เพียงลำพัง...

  แต่เพียงวันแรก และก้าวแรก ที่เขาลงมาจากรถบัส ซึ่งเดินทางส่งเขาถึงใจกลางเมืองกรุงเทพฯ เขาก็ได้เจอกับอากาศที่เต็มไปด้วยมลพิษ ผู้คนที่เดินกันเบียดเสียด เสียงตะโกนโหวกเหวกดังออกมาทุกซอกทุกมุม...  ต่างจากบ้านเขานัก...

แต่เขายังคงไม่ยอมแพ้ ก้าวต่อไป ยังที่ที่เขาคิดจะไปสมัครงาน...

  เขาเดินตรงไป ตรงไป ตรงไป ในเมืองที่คับคั่งไปด้วยผู้คน ไร้ซึ่งรอยยิ้มของผู้ใด ประเทศไทยที่เคยมีนามว่าสยามเมืองยิ้ม จึงเป็นได้เพียงอดีตไปแล้วอย่างแท้จริง...

  ค่านิยม ความคิด ที่ปรับเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ทำให้ชุดชาวบ้านท้องนาที่เขาใส่นั้น แตกต่างไปจากคนอื่นโดยสิ้นเชิง เขาเห็นชายร่างใหญ่คนหนึ่ง ชนผู้หญิงจนล้มไปที่พื้นต่อหน้า หญิงร่างบางก็ล้มลงไปที่พื้น แต่ชายผู้นั้นก็ยังคงเดินต่อไป ไม่มีคำขอโทษ หรือคิดจะช่วยแม้นแต่นิดเดียว หนุ่มชาวนารีบเดินไปหวังช่วยพยุงหญิงผู้นั้นขึ้น แต่มือของเขาถูกปัดทิ้งไป อย่างไร้ซึ่งความไยดี... มิใช่แค่เพียงรอยยิ้ม แต่รวมถึงน้ำใจเสียด้วย ที่หายไปจากเหล่าคนเมือง...

  ไม่นานนัก เขาก็มาถึงยังที่บริษัทที่เขาจะมาสมัครงาน แต่เพียงแค่ก้าวเท้าเหยียบพื้นเข้าไปนั้นเอง ผู้คนข้างในต่างมองเขามาเป็นทางเดียว ดั่งเขาเป็นตัวประหลาด... แต่เขาก็ยังคงเดินต่อไป ยังห้องที่เข้าต้องไปสมัครงานนั้นเอง...

   แต่เพียงแค่ก้าวแรกเท่านั้น เขาก็ถูกไล่ออกมา เนื่องจากเหตุผลที่ผู้รับบอกว่า.แต่งกายไม่สุภาพ เพียงเท่านั้น…

    เขาเดินคอตกออกมาจากบริษัทนั้น ก่อนที่จะเดินไปอย่างไร้จุดหมาย และแล้ว ในที่สุดก็ถึงเวลากลางคืน...

    เขาทรุดนั่งลงข้างๆสะพานลอย โดยไม่ทันสังเกตอีกมุมหนึ่ง แม้นจะเป็นเวลากลางคืน มลพิษทางเสียง มลพิษทางอากาศ ยังคงมีอยู่ทั่วทุกสารทิศในเมืองหลวงแห่งนี้... เขานั่งซึมอยู่พักหนึ่ง ก็มีเสียงหนึ่งกระทบโสตประสาทของเขา...

  “บางครั้ง ชีวิตในเมืองก็ไม่สวยหรูแบบที่ฝันหรอกนะ คนเราคิดว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต คือเงินเท่านั้นแหละ ไม่เคยคิดแม้นจะมองให้เห็นค่าสิ่งอื่นๆเลยด้วยซ้ำ ถามตัวเองเถอะนะ ว่าอะไรสำคัญที่สุด จงกลับไปหามัน... ใช้ชีวิตของคุณให้คุ้มค่าที่สุด....”

สิ้นเสียงเพียงเท่านั้น เขารีบหันขวับไปยังต้นเสียง... แต่ก็ไร้ซึ่งวี่แววของสิ่งใดๆ... เขานั่งคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะวิ่งกลับไปยังท่าเทียบรถที่เขามา เพื่อกลับไปหา สิ่งที่เขาคิดว่าสำคัญที่สุดในชีวิตของเขา... ครอบครัว และคนที่เขารัก...  และเขาก็ได้คิดว่า การเดินทางมาครั้งนี้ไม่สูญเปล่า เขาได้คิดตระหนักถึงสิ่งที่มีค่ามากกว่าเงิน... สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเขา...

แล้วคุณได้คิด... และได้รู้หรือยังว่า... อะไร... สำคัญที่สุดในชีวิตของคุณเอง...

Tae ending inless[tei]